Wrześniowo, refleksyjnie

    Kochani !

Znalazłam takie oto opowiadanie, wzruszyłam się i zadumałam.

 

Kimkolwiek jesteś kocham Cię!

"Po cichej uliczce wielkiego miasta szedł sobie drobny staruszek,
Powłócząc nogami w jesienne popołudnie.
Zeschłe liście przypominały mu każde przeszłe lato.
Przed sobą miał długą, samotną noc w oczekiwaniu na kolejny czerwiec.
Aż nagle w stercie liści w pobliżu sierocińca, mała kartka papieru zwabiła jego wzrok.
Zatrzymał się więc i podniósł ją trzęsącymi się dłońmi.
Czytając dziecinne literki, starzec wybuchnął płaczem,
Bo słowa paliły jego wnętrze niczym piętno.
"Kimkolwiek jest ten, kto to znalazł, niech wie, że go kocham.
Kimkolwiek jest ten, kto to znalazł, niech wie, że go potrzebuję.
Nie mam nawet z kim zamienić słowa,
Więc ten, kto to znajdzie, niech wie, że go kocham!"
Oczy staruszka spoczęły na budynku sierocińca i dostrzegły małą dziewczynkę
Z nosem smętnie przyklejonym do szyby.
I wiedział już, że wreszcie znalazł przyjaciółkę,
Więc pomachał do niej i posłał jej jasny uśmiech.
Oboje wiedzieli też, że spędzą zimę razem, naśmiewając się z deszczu.
Naprawdę spędzili zimę, śmiejąc się z niepogody,
Rozmawiając przez płot i obsypując się drobnymi podarkami, które dla siebie zrobili.
Staruszek rzeźbił dla niej przepiękne zabawki,
Dziewczynka zaś rysowała mu obrazki, na których piękne panie
Spacerowały w słońcu i zieleni drzew, i oboje dużo się śmiali.
Lecz dnia pierwszego czerwca dziewczynka podbiegła do płotu,
By pokazać starcowi swój nowy rysunek, a jego tam nie było.
Przeczuwała jakoś, że on już nie wróci,
Pobiegła więc do pokoju, wzięła kredki i papier i napisała...
"Kimkolwiek jest ten, kto to znalazł, niech wie, że go kocham.
Kimkolwiek jest ten, kto to znalazł, niech wie, że go potrzebuję.
Nie mam nawet z kim zamienić słowa,
Więc ten, kto to znajdzie, niech wie, że go kocham!".

                                                       autor nieznany

Czyż wokół nas nie ma samotnie żyjących osób lub tych w tłumie, ale osamotnionych?

Czasem nawet w rodzinie, wśród bliskich jest nam smutno.

Każdy zajęty pracą, swoimi sprawami osobistymi, sympatiami, hobby.

Spotkanie w biegu, szybka kawka. Nie ma czasu na rozmowę.

A, rozmowa wiele może.

Sami wiecie, że słowem można wesprzeć, pomóc rozwiązać problem.

Do szczerej, owocnej rozmowy potrzeba dwojga ludzi, co najmniej.

Niektórzy rozmawiają sami ze sobą lub zwierzętami, roślinami.

Ale tylko rozmowa w cztery oczy ma sens, bezpośrednia wymiana myśli.

Wczoraj byłam na spacerze z moją Panią Marią. Pisałam o niej na blogu.

/to nasze dwa cienie/

Jest samotną 80-letnią osobą.

Rozmowy z nią nie są łatwe, ani przyjemne.

Rozpamiętuje wciąż przeszłość i wydobywa z niej tylko momenty negatywne.

Budzi się w niej wtedy złość, żal do całego świata, oczy napełniają łzami.

Nie wiem często, jak mam się zachować, w takich chwilach.

Gdy pocieszam, pada: "cóż Pani możesz wiedzieć, takie były czasy i ludzie".

Kiedy milczę, Pani Maria jeszcze gorzej to znosi.

Nazywała mnie "promiennym słoneczkiem". 

Odwiedzałam ją często po pracy ( niejeden raz zmęczona, czy wkurzona) ale zawsze przy Pani Marii towarzyszył mi uśmiech.

Tego Pani Marii było potrzeba: radosnego nastawienia i powiewu młodości, jak mawiała.

I teraz cieszy się z moich wizyt, ale jest bardziej zasmucona, zamyślona, zmęczona, łatwo ją urazić.

A przecież mieszka w bloku na 1 piętrze, wokół ludzie, znajomi sąsiedzi.

Nie widzą staruszki, nie dostrzegają samotnej kobiety?

A, gdzie jest pomoc z urzędu miasta, czy przychodni? o nie, w tej drugiej byłam, pytałam. Nie obchodzą ich takie sprawy!

Smutnym jest fakt, że w XXI wieku ludzie żyjący w tłumie wciąż siedzą i płaczą w pustych mieszkaniach!

Młodzi ludzie sami chętnie wychodzą do ludzi, starsi oczekują, że to ludzie przyjdą do nich. 

Bo wiek, choroba i wstyd czasem prosić.

A, jak jest u Was?

Dostrzegacie, pomagacie, zauważacie innych wokół siebie? a może sami szukacie drugiej osoby, choćby do rozmowy tylko?

Za wszystkie komentarze z góry dziękuję:)

Refleksyjne tematy także u mnie są i będą, bo takie jest życie.

do posłuchania- klik

 

Motto do zapamiętania:

  
"Wystarczy jedna osoba, by ożyło pustkowie, i wystarczy jej brak, aby wielkie miasto wydało się puste".

Lidia Jasińska 

/fotka ze spaceru/