Niedzielna refleksja

  Kochani!

Dziś chciałabym Was zostawić z refleksją, zadumą nad przemianami w życiu.

Wśród ludzi możemy napotkać także tych pogubionych, nie zawsze postępujących uczciwie, zgodnie z zasadami etycznymi i moralnymi.

W którym momencie lub co musi się stać, że przychodzi ta właśnie chwila, w której człowiek orientuje się, że postępuje źle?

Powinno się dać mu drugą szansę, czy od razu skazać na "straty", bez możliwości naprawy błędów?

Podobno każdym człowieku tli się choćby mała iskierka: dobra, miłości, współczucia, bezinteresowności. Czy tak jest istotnie?

Jeśli wybaczać, to kiedy i w jaki sposób? 

Zostawiam Was tymczasem z pytaniami i opowiadaniem.

Drzewo przebaczenia

"Był sobie kiedyś zagubiony człowiek. Od dawna żył z napadów, porwań, rozbojów i kradzieży. Był wielkim okrutnikiem, bez miłosierdzia, pałającym szaloną wściekłością. Był człowiekiem zagubionym, człowiekiem przeklętym.

Kiedy pewnego dnia włóczył się ogarnięty pragnieniem zniszczenia i zadawania cierpienia, wpadł na pomysł odwiedzenia pewnego pustelnika, który mieszkał w chatce na szczycie kamieniołomu. Nie było tam niczego, co można by ukraść, chyba że siennik napełniony zeschłymi liśćmi. Ale zagubiony człowiek szukał nadziei, przebaczenia.

Stary pustelnik wysłuchał go.

Na koniec uśmiechnął się i pokazał mu obumarłe drzewo o powyginanym i spalonym od pioruna pniu, i rzekł do niego:

- Widzisz to martwe drzewo? Uzyskasz przebaczenie, kiedy ono zakwitnie.

- Nie prościej powiedzieć, że nigdy? Na co się zatem przyda poprawa, święty mężu? Lepiej mi wrócić do dawnego życia. Rzezimieszek zszedł ku równinie, złorzecząc i kopiąc kamienie.

Dalej wiódł życie złodzieja i mordercy, gdyż tylko to umiał robić.

Znowu latami siał lęk, nienawiść i rozpacz.

Pewnego wieczora, kiedy szukał odosobnionego i dyskretnego miejsca, aby zjeść kolację, znalazł rozpadającą się szopę. Ostrożnie zajrzał do środka przez okno i zobaczył kobietę, która zgromadziła swoje dzieci wokoło dużego kociołka.

Kobieta śpiewała swoistą kołysankę: "Śpijcie, moje maleństwa. Śpijcie do jutra. Mama przygotuje wam zupę. Śpijcie jeszcze trochę. Śpijcie do jutra".

Bandyta wszedł i uniósł pokrywę garnka. W wodzie gotowały się tylko korzenie i liście. Mężczyzna naprężył mięśnie, chwycił garnek i wylał całą jego zawartość przez okno. Następnie pokroił delikatne mięso baranka, którego właśnie tego dnia ukradł, wrzucił do kociołka i zalał wodą. Jeszcze rozpalił ogień pod kociołkiem i wyszedł płacząc nad tak wielką nędzą.

Tego dnia martwe drzewo zakwitło.

Czasami człowiek tonie w ruchomych piaskach niechęci, złości, nienawiści, bezmyślnej przemocy. Im bardziej gestykuluje i wymachuje, tym bardziej tonie. Tylko ręka kogoś, kto nas potrzebuje, może nas z nich wyciągnąć".

                                             Bruno Ferrero

Drodzy!

Życzę Was spokojnego czasu, dużo zdrówka.

Pamiętajcie proszę o innych, potrzebujących w tej chwili naszej pomocy.

Przypomniałam sobie po latach wielu, piękną  i mądrą książkę "Mały Książę". 

Warto się zagłębi w sens wypowiadanych tam słów, całych wywodów.

I na koniec.

Wojnie, przemocy- mówię, krzyczę stanowcze NIE!!!

Cytat do zapamiętania:

"A żyć możesz tylko dzięki temu, za co mógłbyś umrzeć".

Antoine de Saint-Exupery

/tylko błękitnego nieba, nad nami/