Urlopowa depresja!

  Witam wszystkich, po dłuższej przerwie.
Wymyśliłam chyba nową "chorobę", czyli depresję urlopową.
Niejedna osoba pewnie się zdziwi, jak na urlopie, wolnym może nas spotkać coś takiego...
Ano, sama się temu dziwię, bo mam taki stan pierwszy raz w życiu. I oby ostatni!
Zacznę od początku.
Tu chyba jest moja wina, bo od jakiegoś czasu nie lubię planować niczego na zapas, z większym wyprzedzeniem. I złamałam teraz tę zasadę.
Niestety, zaplanowałam idealnie, ułożyłam sobie w myślach cały mój czas urlopowy. Pisałam o tym nawet w ostatnim poście.
Myśli swoje, czyny, a życie i tak skorygowało wszystko.
Na początku wystraszyły mnie upały. Powiedziałam poczekam, mam czasu wiele, zrobić zdążę według planu i wyjadę. Jak zawsze do Rodziców na Kielecczyznę. Nadmienię, że ja bardzo źle znoszę długą podróż pociągami i autobusami.
Ale...upały trwały, w międzyczasie Mężowi wypadły pilne zajęcia, a mnie wizyta u lekarzy, badania.
Zabrałam się póki co, za porządki w mieszkaniu. Wyprałam wszystko, co tylko można było: kołdry letnie, koce, narzuty. Zrobiłam porządek w wielu szafach, na półkach, zakamarkach.
Przyszła kolej na przetwory: soki z aronii, babki lancetowatej. Zrezygnowałam z nalewek i innych soków, bo zapasy mam jeszcze w spiżarce. I powoli leczę się z "rozdawnictwa". A, to za sprawą moich chorych stawów.
Odwiedzałam regularnie moją starszą znajomą, której mocno doskwiera samotność. Pani Maria skończyła parę dni temu 79 lat.
Przeczytałam 2 tomy, zaczęłam 3, z 4-tomowej sagi. Obejrzałam kilka, niby dobrych filmów, ale nie wszystkie mnie zachwyciły.
Oczywiście "szalałam" w kuchni, dogadzając bliskim.
Zajmowałam się troskliwie kwiatami, roślinami w mieszkaniu i ogródeczku.
Rozmawiałam telefonicznie z rodziną,  znajomymi, ale...ciągle czegoś brakowało.
Ale, to wszystko nic!
Praca fizyczna, to jedno, a myśli w głowie, to inna kwestia.
Z dnia na dzień odczuwałam pustkę, rozżalenie, ból, że nigdzie nie wyjechałam, że nadal  "tkwię" w miejscu zamieszkania i męczy mnie codzienność.
Nie rozumiem tego stanu. Nie raz wcześniej brałam tydzień urlopu, aby pobyć w domku. I nawet brzydka pogoda: deszcz, ani mróz mi nie przeszkadzały. Wypoczywałam, robiłam rzeczy dla mnie miłe, relaksujące i było dobrze.
A teraz w ciągu dnia, kiedy jestem sama, przeważnie do godz. 15.00 ( o tej porze wraca Mąż), nie mogę zebrać myśli pozytywnych, tylko "dołki", łzy. Nawet ulubiona kawka na ostro z pieprzem cayenne lub czekoladowo- miętowa, nie pomagają.
W nocy, prawie zawsze koszmarne sny lub długie godziny leżenia i męczarni z powodu gorąca.
Dziś jest już czwartek, przedostatni dzień urlopu i ...nie powiem, że bardzo się cieszę na powrót do pracy.
Ale, przynajmniej dzień będę miała zajęty, według planu, ustalonego przez innych.
Martwi mnie ból, który tym razem umiejscowił się w biodrze. Moje kości, chyba coraz mocniej się "wykruszają" i słabną, tak jak ja.
Przepraszam za ten osobisty, niezbyt pozytywny post, ale pisany z potrzeby serca.
Dziękuję za Waszą obecność, a Agnieszce R. i Beacie-Beci za pocztówki z wakacji i pamięć:)
Z ostatniej chwili: przeczytałam post na pewnym blogu, obejrzałam wzruszający film o młodej dziewczynie chorej na raka i "otrząsnęłam" się trochę.
Poszłam do kosmetyczki i humor ciutkę lepszy.
Dziś, czyli w piątek, odwiedziła mnie niespodziewanie Siostra ze Szwagrem, ucieszyła mnie ta wizyta bardzo. Mieszkają razem z Rodzicami.

 klik, po posłuchania

Cytat do przemyślenia:

"Pus­tka nig­dy nie jest bez­domna. Wdziera się przez ot­warte ok­na samotności".

Halina Ewa Olszewska