Na samotność skazują człowieka przyjaciele !

Witam na moim blogu wszystkich gości oraz nową twarz Ariadnę:)

Dzisiejszy post, trudny dla mnie, rozpocznę od cytatu, bardzo mądrego:

"Le­piej poszu­kać so­bie no­wego przy­jaciela niż płakać po dawnym". 

Seneka Młodszy 

Cóż, to jest przyjaźń?  według słownika PWN, to:

 "bliskie, serdeczne stosunki z kimś oparte na wzajemnej życzliwości i zaufaniu; też: życzliwość, serdeczność okazywana komuś".

A, jak jest w życiu codziennym? czy nie za bardzo szastamy słowem "przyjaciel"? 

Opiszę moją pierwszą przyjaciółkę Lidię.
Działo się w szkole podstawowej w 6 klasie.
Od razu "wpadłyśmy sobie w oko" i "przylgnęłyśmy"do siebie. 

Ona zakompleksiona, bardzo ładna dziewczyna, a ja nieśmiała, "szara myszka".
Uzupełniałyśmy się idealnie. Każdy wolny czas spędzałyśmy razem, przeważnie na częstych rozmowach, poważnych, jak na nasz wiek.
Dawniej młodzież była poważniejsza, niż ta, którą obserwuję dziś. 
Być może dlatego, że miałyśmy codzienne obowiązki i uczono nas odpowiedzialności. 
Nie było na wsi czasu na nudę i marudzenie, że czegoś nie zrobimy, nie chce nam się lub coś boli!

Nasza przyjaźń rozwijała się powoli, rozkwitała, niczym piękny kwiat. 

Lidka miała młodszą siostrę, ale zarozumiałą. Nie miały ze sobą dobrych relacji.
Nastolatki wolą porozmawiać z kimś obcym, niż rodziną.

Wracając do naszej przyjaźni, trwała do czasu naszych rozjazdów do szkół średnich. 
Lidzia pierwsza wyjechała. Pisała rzadko, aż pewnego dnia korespondencja zanikła całkowicie.
Słyszałam, że  po czasie wpadła w kłopoty, którymi nie chciała mnie zamartwiać. 

Mnie też los rzucił w odległe strony.

Szukałam z nią kontaktu niejednokrotnie, niestety bez efektu.
Odległość zrobiła swoje. 
Wiem od mojej mamy, że nie ułożyło jej się w życiu, jest panną z dziećmi. 
Chciałam ją odnaleźć przez jej rodzinę, ale ona od nich także się oddaliła. 
Rodzice rozwiedli się dawno temu, czego nie mogła im wybaczyć, a nawet obwiniała za to siebie. 
Była wrażliwą istotą.

Przyjaźń nasz była szczera, bardzo wierna, jak na tamte niełatwe czasy.
Myślałam sobie, że gdybyśmy nie wyjechały nadal żyłybyśmy w przyjaźni.

Czas i los napisał inny scenariusz.

Później były koleżanki, ale przyjaźni, takiej jak tamta nie było. Dlaczego? 
Byłam, z wiekiem coraz mniej jestem osobą zbyt ufną, łatwowierną, pomocną, bezinteresowną. 
Ponadto wrażliwą na krzywdę ludzką, nawet tę obcą. 
Często wykorzystywano te moje atuty i krzywdzono, świadomie lub nie.

Kilka lat temu skrzywdzono mnie okrutnie, nadszarpnięto moją reputację, próbowano zniszczyć psychicznie. 

Zamknęłam się w sobie, nie zwierzałam nikomu.
Wtedy poznałam Magdę (imię zmienione) przez internet na forum kobiecym.
Była miła, wyrozumiała, wysłuchała mojej historii, obiecała pomóc.
Dla mnie wtedy zwykła rozmowa była czymś dobrym, pomocnym, jakby "światełkiem w tunelu".
Wszystko było dobrze, do czasu spotkania, a dzieliła nas duża odległość.
Madzia chciała mnie poznać osobiście.
Mówiła, że rozmowa w cztery oczy, wypłakanie się, wyciszenie  pomoże na zawsze zapomnieć o wyrządzonej mi krzywdzie.
Wierzyłam jej słowom, bo rozmowy przez internet wydawały się szczere.

Nareszcie spotkanie po 5 latach internetowej znajomości doszło do skutku.
Poznałam jej męża, mamę. Było miło.
Madzia wyciągała ode mnie różne informacje na temat osoby, która mnie skrzywdziła.
Obmyśliła plan "zemsty".
Jak się później okazało nawiązała serdeczną więź z tą osobą.
Do mnie opowiadała niestworzone rzeczy na ten temat, a za plecami "wyniszczała" mnie, a nie głównego winowajcę.

Bez żadnych skrupułów, okłamując mnie przez cały ten czas, stwierdziła krótko "przez grzeczność" odbiera od niego telefony.
Choć zarzekała się kiedy, że to zły, podły, nic nie warty człowiek, że powinien ponieść karę za wyrządzoną krzywdę. Nawet mówiła, że takich ludzi powinno się piętnować, a jego dane opublikować.

Wykorzystała moje zaufanie, zniszczyła wrażliwość, zdołowała, pozbawiła wiary w znalezienie prawdziwej przyjaźni.

Na dzień dzisiejszy nie jestem w stanie kogokolwiek obdarować tak zaszczytnym mianem "Przyjaciela", choć bardzo chciałabym.
Wiem, że to słowo wiele znaczy i wymaga. Ale warto poświęcić czas, a nawet życie dla kogoś, kto tego jest wart i na to zasługuje.

Bardzo przepraszam za długi tekst, ale pisany jest pod wpływem emocji.
A wtedy piszę, co serce dyktuje.

Napiszcie proszę o Waszych nietrwałych przyjaźniach oraz straconym zaufaniu do bliskiej osoby.
Za szczere komentarze bardzo dziękuję.

Pozdrawiam serdecznie na najbliższy czas, życzę słoneczka  i pogody ducha:)

słucham sobie- klik

/róża z mojego ogródeczka/

Motto do zapamiętania:

"Praw­dzi­wa przy­jaźń to dos­ko­nała har­mo­nia te­go, co ludzkie z tym, co boskie".

Cyceron