Przemija uroda w nas...

          Witam na moim blogu wszystkich miłych gości w piękny, słoneczny dzień:)
Od dawna nachodzi mnie myśl, czy uroda pomaga, czy też przeszkadza w życiu człowieka?
Postanowiłam zagłębić się w temacie.
Każdy człowiek, a zwłaszcza płeć piękniejsza- my Panie, chciałybyśmy czarować wdziękiem, gracją, powabem. Miła aparycja, ładna buzia, smukła sylwetka, puszyste, falowane włosy, ale czy tylko? czy to jedyne atuty dobrego wyglądu?
Dochodzą jeszcze: modne ubrania,  nieskazitelne maniery, szczery, promienny uśmiech.
Kiedy przychodzi na świat malutki człowieczek jest on najpiękniejszym dla swoich rodziców, zwłaszcza młodej mamy. Dorasta, zamienia się w uroczą nastolatkę lub przystojnego młodzieńca. Zaczyna o siebie szczególnie dbać, aby być zauważonym w swoim środowisku, grupie, zaimponować towarzystwu, rozkochać w sobie płeć przeciwną.
Dziewczęta sięgają po środki upiększające, ubierają buty na obcasie, noszą modne ciuchy, biżuterię. Zaczynają mocniej pachnieć. Zmieniają fryzury i kolory włosów w zależności od nastroju, panującej mody.
Chłopcy włosy raczej zapuszczają lub strzygą na bardzo krótko, słuchają dynamicznej muzyki. Także szczególnie dbają o wygląd.
Czym dla nich wtedy jest uroda? Indywidualnym podkreślaniem swoich atutów, zakrywaniem niedoskonałości. Liczy się przeważnie lub tylko to, co na zewnątrz.
Wiek dorosły, pierwsza praca, zatem i chęć przypodobania się, pokazania, jak najkorzystniejszego wizerunku u pracodawcy.
Istnieją jednak takie zawody, gdzie nieprzeciętna uroda miast pomagać, trochę przeszkadza.
Weźmy na ten przykład bardzo przystojnego, zadbanego księdza. Tutaj uroda nie jest żadnym atutem, bo kapłan, to nade wszystko powołanie, czystość, posłuszeństwo. Tak przynajmniej powinno być. Ale, czy to nie pokusa dla młodych dziewcząt?  słyszy się często o takich przypadkach, niestety.
A bardzo atrakcyjna młoda sekretarka. Pracodawca nie raz dostrzega walory zewnętrzne, zamiast umiejętności zawodowych.
Uroda, to nie  piękno zewnętrzne, ale cala głębia zarówno uczuć, jak i  osobistych walorów, jakże często ukrytych.
Podam przykład. W pierwszej swojej pracy pozwalam kobietę 30- paro letnią. Ja miałam wówczas niespełna 20 lat. Polubiłyśmy się nawzajem. Byłyśmy dla siebie miłe, choć zupełnie inne. Ja nieśmiała, ona gaduła. Zaprosiła mnie na kawkę, opowiedziała o swoim niełatwym życiu. Mieszkała u teściów, miała męża, dwoje dzieci. Rodzina na pozór, jak jedna z wielu- bez zastrzeżeń. Ale, było jedno ale- uroda, a raczej jej brak :( tak uważali teściowie.
Nigdy specjalnie nie przyglądałam się Danusi. Dla mnie była sympatyczną koleżanką, szczerą, uczynną.
Kiedy pewnego razy spotkała mnie z nią znajoma była w szoku : "jak można być tak brzydką",  to jej późniejszy komentarz dotyczący wyglądu Danusi. Może faktycznie była lekko przygarbiona, piegowata, przy tuszy, z rozbieganymi oczami. Ale ja tego nie zauważałam na pierwszym planie. Dla mnie była miłym człowiekiem, dobrym, opiekuńczym w stosunku do dzieci, ludzi starszych. Dobrze piekła, gotowała, robiła cudeńka na drutach i szydełku. To Danusia towarzyszyła mnie, a ja jej w pierwszym przekłuciu uszu, choć obie panicznie się bałyśmy. A potem z tego faktu śmiałyśmy się do łez. Obie lubiłyśmy żartować i często się śmiać, co przysparzało nam tylko sympatii. Los nas dawno rozdzielił, ja wyjechałam, ona została, ale płakałyśmy przy pożegnaniu, jak bobry. Zawsze życzyłam jej dobrze, a ona- mnie.
Inny przykład, to tym razem mężczyzna, także nieurodziwy, ale pełen dobroci, ciepła i miłości do ludzi i świata. Dostrzegałam w nim, tylko zalety, pomimo, jak się później okazało- licznych nałogów. To była dawna, przeszła przyjaźń, ale raczej z tych "fałszywych" z jego strony. Maskował się doskonale i dawał polubić od pierwszego spotkania. Pomimo zewnętrznej brzydoty miał w sobie, to coś, co się dostrzega w pierwszej chwili.
Na koniec mądre słowa mojej śp Babuni, powtarzała je często: " pamiętaj dziecko, że przystojny mąż jest zawsze pokuszeniem dla cudzej żony".
Jakże często młodzi zwłaszcza- ludzie patrzą oczami, nie sercem. Szukają ideałów, idoli według wzorców filmowych.
Nie oceniajmy człowieka po wyglądzie tylko, starajmy się poznać jego poglądy, przekonania, zapatrywania. Wygląd, wizerunek można zmienić, a wnętrze, serce człowieka- już nie.
Dla mnie człowiek piękny, to ten: zawsze uśmiechnięty, szczery, z dobrymi manierami i szacunkiem.
Pozwoliłam sobie na ten refleksyjny temat z okazji wolnego weekendu.
Podzielcie się proszę Waszymi uwagami na temat urody, piękna, a może brzydoty. Z góry za szczere komentarze dziękuję.
Miłych, kolejnych słonecznych czerwcowych dni  Wam życzę:)

/piękno natury- Passiflora, Męczennica /

do posłuchania ulubiony "The Rasmus" - klik

 Motto na dziś:

"Jes­teś piękny. Jes­teś cu­dow­ny i wszys­tko, co ro­bisz, jest cu­dow­ne, bo ty to ro­bisz. Jes­teś tą sil­niej­szą stroną. Możesz zro­bić coś źle i wie­dzieć, że to jest złe, al­bo zro­bić coś dob­rze i wie­dzieć, że to jest dob­re, ale to coś nie może ci nicze­go zro­bić. Ty, to cały czas ty".

Melvin Burgess