Powrót do wspomnień

        Witam serdecznie i dziękuję za życzliwość wszystkim miłym gościom:)
Nie wiem, czy to idzie z wiekiem, czy też nie, ale ostatnio często wracam myślami do lat dziecięcych.
Powracające obrazy dawnych lat w snach, a w nich śp. Babunia, Dziadziuś, Kuzyn, Wujek.
Zawsze młodzi, uśmiechnięci, szczęśliwi. Mnie zmarli przeważnie śnię się dobrze.
Powracając do tematu posta,  to coraz częściej wspominam ludzi, smaki, zapachy tamtych lat. A był, to przedział lat od 60- 80 tych.
Moje dzieciństwo, to ukochani Dziadkowie.
Mieszkali na wsi, ciężko pracowali na roli, a Dziadziuś dodatkowo w fabryce.
Pomimo trudu dnia codziennego, dla nas 5- ki swoich ukochanych wnucząt, zawsze znajdowali czas. Pięknie opowiadali o swoich latach młodości, jakże biednych i ciężkich. Umieli jednak zawsze znaleźć choć promyk radości.
Babunia pysznie gotowała, skrupulatnie pielęgnowała ogród kwiatowy i warzywny.  Stąd moja do nich miłość. A także mojej Mamy i Siostry.
Dziadzio, to dusza towarzyska, zawsze dowcipny, wesoły. Smakosz parzonej naturalnej kawy. Koniecznie zmielonej w młynku drewnianym na korbkę. To moje ulubione zajęcie było. A później ten nieziemski aromat kawowy rozchodzący się po całym domu.. Chyba po Dziadziu odziedziczyłam słabość do czarnej rozkoszy dla podniebienia.
Z tamtych lat doskonale pamiętam cudowne zapachy roznoszące się po kuchni. A były, to proste, ale zawsze smaczne- potrawy, tj: zupa "zalewajka", "garus", dania z grzybami w roli głównej. Ciasto, to przeważnie  pieczone z kisielem w prodiżu lub piecu węglowym, drożdżowe oraz chleb na zakwasie.

Staram się tę tradycję podtrzymywać i nadal piekę podobnie.

Zapachy, te jedyne w swoim rodzaju, niepowtarzalne, za które człowiek oddał by dziś- niemal wszystko.
Babunia sama siała i zbierała zioła, robiła syropy, min z sosnowych młodych pędów. Pychotka.
Zapachy dawnych lat, to skoszone świeżo siano, zioła w ogródku i na łące, pierwsze wczesne grzyby, zwane "cierniówkami".
Zawsze uwielbiałam wąchać wszystkie rośliny. Z tych cudnie pachnących chciałam wydobyć najsubtelniejszą woń.
Dziadkowie mieli duży ogród owocowy. Pamiętam do dziś smak pierwszych, jeszcze niedojrzałych truskawek, żółte porzeczki, jabłka: "Papierówki", "Antonówki", "Kosztele" i "Malinówki". A także śliwki "Damachy", orzechy laskowe i wiele innych, równie cudownych.

Dom rodzinny, to Rodzice. Oczywiście nadal cudowny świat smaków i zapachów. Z resztą do tej pory, moja Mama, jak i jej kiedyś- pysznie gotuje.

Uprawia przepiękne kwiaty i dorodne warzywa.
Tato zaś, to "złota rączka".
Pamiętam, kiedy Mama była w pracy, to Tato gotował. Smacznie, co wspominam po dziś dzień, duszone mięsa w sosie oraz domowy smalec.
Wracam chętnie w rodzinne strony, brakuje mi tamtego klimatu, cieszę się z każdej spędzonej tam chwilki.
Dopóki żyjemy, przyporządkowany nam jest jakiś ślad smaków, zapachów. A później pozostanie on już tylko we wspomnieniach bliskich...
Ciekawe, że po tylu latach pamiętamy jeszcze tamte smaki, zapachy...
Myślę, że to dzięki ludziom, którzy wówczas z nami byli. Żyli obok nas, zajmowali ważne miejsce w naszych sercach, myślach.
Panującą wówczas atmosfera sielska, rodzinna, otwarta na innych powodowała, że czuliśmy się kochani, ważni, potrzebni.
Uczono nas dzieci: wrażliwości na krzywdę innych ludzi, szacunku, dzielenia się choćby odrobiną dobra, radości z każdego dnia i dziękowania Bogu, za to co mamy.
Powracające w snach dawne, beztroskie, szczęśliwe lata, to może wynik częstych ostatnio refleksji, rozmyślań na temat upływu czasu... niedawno skończyłam 50 lat. Dojrzały, stabilny, znaczący wiek dla każdej kobiety.

Nie, nie boję się spoglądać w metrykę, nie wstydzę swojej daty urodzin.
Ale, może chciałabym już być babcią rozpieszczającą swoje wnuczęta. ...albo ujrzeć piękną pannę młodą, czyli moją. Jest już zaręczona.
Najmłodszemu Synkowi pogratulować zdanej dobrze matury.
Zobaczyć zadowolone miny moich Dzieci, zaraz po podjęciu upragnionej pracy.
To moje plany, marzenia. Tylko nie ja sama je mogę zrealizować.
Póki, co każdy żyje swoim życiem, dąży do wymierzonych celów, wkracza powolnymi krokami w dorosłe życie.
A dziś, Bogu dziękuję za zdrowie dla mnie i bliskich, bo to najważniejszym jest tu na ziemi.
Dobro moich bliskim, to mój priorytet i jedyny sens życia.
Roztkliwiłam się troszeczkę. Wybaczcie.
Kiedy piszę te słowa,  w mojej kuchni piecze się chleb na zakwasie ze śliwkami, rozchodzi cudowny aromat, może w oddali przypomina ten sprzed lat...kto wie.
Życzę Wam miłych powrotów do dawnych lat, choćby tylko w snach.
Powoli powracam do blogowego świata, proszę Was o cierpliwość w komentowaniu Waszych licznych postów.
Miłego weekendu i udanego nowego tygodnia:)

Cytat na dobry czas:

"Kraj lat dziecinnych! On zawsze zostanie święty i czysty jak pierwsze kochanie".

Adam Mickiewicz